Tien kleine muziekschooldocentjes timmerden aan de weg.

Eentje ging er omver op commerciële snelwegen,

toen waren het er nog maar negen.

Deze negen kleine muziekdocentjes overlegden hun plannen heel zacht.

Eentje werd door de baas in de kraag gevat,

toen waren het er nog maar acht.

Acht kleine muziekdocentjes probeerden de muziek in korte tijd opnieuw te laten leven.

Eentje kon de tijd niet aan,

toen waren het er nog maar zeven.

Zeven kleine muziekdocentjes gaven een nieuw soort knipkaartles.

Eentje kon daar niet aan tippen en begon te flippen,

toen waren het er nog maar zes.

Zes kleine muziekdocentjes hadden van alles om het lijf.

Voor eentje was de druk te groot,

toen waren het er nog maar vijf.

Vijf kleine dappere muziekschooldocentjes probeerden met de baas te overleggen,

wanneer zijn deur stond op een kier.

Eentje werd door 'm overrompeld,

toen waren het er nog maar vier.

Die vier kleine muziekdocentjes kregen de regels toch wel redelijk onder de knie.

Eentje werd er sowieso uitgeschopt,

toen waren het er nog maar drie.

Drie kleine muziekdocentjes deden hun best maar klaagden ach en wee.

De baas zei, houdt op met dat gezeur en getreur.

Eentje trok na zoveel jaar maar achter zich dicht die deur,

toen waren het er nog maar twee.

Twee heel kleine muziekdocentjes voelden zich bedreigd, heel gemeen.

Geen tijd, geen geld en dode noten.

Eentje werd helemaal met woorden van zijn baas overgoten,

toen bleef er nog maar één.

Dat ene kleine muziekdocentje werd eindelijk groot en had opeens van tijd een zee.

Gaf les met mooie volle noten, waar leerlingen van genoten.

Hij deed het uit noodzaak gewoon privé.

15 juni 2004